ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΜΑΣ;
Τελευταία όλο και συχνότερα γίνεται λόγος γύρω μας για ψυχολογικά προβλήματα, ψυχοθεραπείες, ψυχανάλυση.
Βλέπουμε σήριαλ που έχουν προσθέσει το ρόλο του ψυχολόγου στα σενάρια τους, ακόμη και τα reality τηλεπαιχνίδια συνεργάζονται με
ψυχολόγο!!
Τι να συμβαίνει άραγε, τρελαθήκαμε όλοι ξαφνικά ή μήπως μόδα είναι και θα περάσει;
Και τι σημαίνουν όλες αυτές οι καινούριες λέξεις που μπήκαν έτσι ξαφνικά στο καθημερινό μας λεξιλόγιο;
Η αλήθεια είναι ότι το επάγγελμα του ψυχολόγου παρόλο που δεν είναι νέο στη χώρα μας,
γνώρισε μαζική εξάπλωση από τη στιγμή που ιδρύθηκαν τμήματα Ψυχολογίας στα ελληνικά Πανεπιστήμια τη δεκαετία του 1990.
Η αλλαγή αυτή θα έλεγε κανείς ότι συνέπεσε και με την εξασθένιση του κοινωνικού ιστού και με τη χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών
μειώνοντας έτσι την κοινωνική ανοχή.
Ο ψυχολόγος λοιπόν δεν είναι γιατρός ούτε δίνει φάρμακα αλλά έχει κάνει σπουδές Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο.
Ο ψυχολόγος μπορεί να είναι θεραπευτής, εφόσον έχει κάποιο μεταπτυχιακό τίτλο στην Κλινική Ψυχολογία και κυρίως εφόσον έχει την
απαραίτητη εκπαίδευση σε Πιστοποιημένη γι’ αυτό εταιρία μέλος της αντίστοιχης διεθνούς ένωσης για κάποια θεραπευτική τεχνική.
Θεραπευτικές τεχνικές υπάρχουν πολλές και είναι τα εργαλεία εργασίας του κάθε ψυχοθεραπευτή, αλλά και η φιλοσοφία που κανείς επιλέγει
στο πώς να επεξεργάζεται το κλινικό υλικό.
Οι δημοφιλέστερες θεραπευτικές τεχνικές είναι: η ψυχανάλυση, ο συμπεριφορισμός, η γνωσιακή, η συστημική κ.α. είτε σε ατομικό είτε σε
ομαδικό επίπεδο.
Χρειάζεται επομένως προσοχή πριν κανείς ζητήσει τις υπηρεσίες ενός ψυχολόγου ειδικά όταν πρόκειται για ψυχολογικά προβλήματα η
αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί κατάλληλη εξειδίκευση και εμπειρία.
Τώρα για το κατά πόσο όλοι χρειαζόμαστε τον ψυχολόγο μας καλό είναι να έχουμε υπόψη μας τα εξής:
Εφόσον κανείς εντοπίζει στον εαυτό του θέματα τα οποία τον προβληματίζουν και ίσως κάποιες φορές λειτουργούν ανεξέλεγκτα και
ορίζουν τη συμπεριφορά του καλό είναι εάν το θέλει να τα διερευνήσει. Η ψυχοθεραπεία, όπως και κάθε θεραπεία κάνει καλό, εφόσον
κανείς την επιλέγει, συνεργάζεται δηλαδή, και σε καμία περίπτωση, δε γίνεται με το ζόρι.
Θα πρέπει λοιπόν κανείς να έχει ένα σαφές αίτημα πριν απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό.
Επίσης η ψυχοθεραπεία παρόλο που είναι θεραπεία δια του λόγου διαφέρει πολύ από τη συζήτηση με ένα φίλο ή συγγενή καθώς συντελείται
σε ουδέτερο πλαίσιο, από έναν άνθρωπο ο οποίος είναι έξω από το περιβάλλον του θεραπευόμενου.
Έχει δεοντολογία, σύστημα και συνέχεια στον τρόπο που ασκείται και σε καμία περίπτωση δεν είναι καθοδήγηση ή κριτική ούτε παρέχει
συνταγές συμπεριφοράς. Βοηθά στο να επεξεργαστεί κανείς τα θέματα που τον δυσκολεύουν ώστε να καταλάβει από πού πηγάζουν και να
βελτιώσει την καθημερινότητα και την ποιότητα της ζωής του.
Νατάσσα Παναγιωτοπούλου
Κλινική Ψυχολόγος
MSc Κοινωνικής Ψυχιατρικής
Δρ. Πανεπιστημίου Αθηνών
